Posted on 1 stycznia, 2014
by monaliza 
3 Losowe zdjęcia:
Już następny rok, już jesteśmy starsi o rok. Za szybko ten czas biegnie, właściwie pędzi jak wicher. Zawsze czas Świąt Bożonarodzeniowych i początek nowego roku nastrajaja mnie nostalgicznie. Wspominam wszystkie minione wigilie. Bo przecież nic nie trwa wiecznie. W naszym życiu są pewne etapy.
Więc zawsze w ten wyjątkowy czas powracam do wigilii z dzieciństw, kiedy była ona magicznym dniem pełnym tajemniczości i cudu. Kiedy na ten dzień czekało się z niecierpliwością i podnieceniem. Bo ten dzień był jedyny , wyjątkowy. Choinkę zawsze ubieraliśmy dopiero w wigilię. Wtedy dopiero ten czar cudnego drzewka rozjaśniał dziecięcy świat. Wieszaliśmy na drzewku cukierki, włoskie orzechy, łańcuchy wykonane z waty i słomy, kolorowe ozdoby z bibułki i pieczone ciasteczka . Choinka pachniała nie tylko świeżym lasem ,ale i wszystkimi tymi łakociami. Była żywa i bajkowa!
Potem roznosił się niepowtarzalny zapach kapusty z grzybami i karpia, a także aromat pomarańczy, który kojarzył się tylko z prezentami wigilijnymi. Z czasem kiedy święta zaczęły się „ świecić” dookoła już miesiąc wcześniej, kiedy zagłuszyły ich oczywistą istotę media zakupami i posiadaniem , czar prysł.
Bądźmy w tym Nowym Roku życzliwi dla siebie i nie bądźmy obojętni na zło, które jest wokół nas !
3 komentarze for
monaliza
Panie Wiesławie dziękuję za wpis. Cieszę się ,że Pan mnie rozumie i ma też taką wrażliwą duszę. Człowiek nie może być szczęsliwy tutaj na ziemi ,jeżeli wokół niego jest dużo zła , nienawiści i bólu. Zawsze od dziecka wszystko to mnie trapiło. Dlatego powstał ten blog. Wiem ,że nie zbawię świata ja ani Pan, ale trzeba coś robić. Nie można być bezczynnym. Proszę o wpisywanie swoich refleksji i uwag na różne tematy. Może przyłączy się więcej osób.
Pozdrawiam serdecznie: Mona Lisa
Adam Konarski
Message*Właśnie Boże Narodzenie traci w świadomości ludzi swój duchowy wymiar.Dziś ważne są zakupy,często ponad potrzeby i konsumpcja.Świat medialny kusi i zakrywa to,co naprawdę cenne.Wróćmy pamięcią do tamtych pięknych wigilijnych wieczorów i przywróćmy chociaż w naszych rodzinach prawdziwy sens tych jakże pięknych Świąt.
Pani Renato!Ponieważ właśnie weszliśmy w Nowy Rok 2014, w pierwszych słowach chciałbym Pani życzyć z tej okazji wszelkiej pomyślności, zdrowia oraz sukcesów w życiu osobistym i zawodowym.Z przyjemnością dowiedziałem się o utworzeniu bloga na Pani stronie internetowej, który pozwala na wymianę osobistych refleksji i spostrzeżeń dotyczących naszej rzeczywistości. Na blogu powitała Pani swoich fanów i nie tylko. Przyznaję, że należę do tej pierwszej grupy i od wielu lat z przyjemnością słucham Pani pięknych piosenek. Często pomagają mi one przezwyciężyć zły nastrój i zapomnieć choćby na chwilę o problemach dnia codziennego. Tak więc Pani Renato przekonałem się, iż piosenka może być wspaniałą formą terapii duchowej. I w tym miejscu wypada mi podziękować, gdyż chcąc nie chcąc, często występuje Pani w roli mojej duchowej…terapeutki. Wracając do poruszonej problematyki Świąt Bożego Narodzenia, podzielam większość Pani spostrzeżeń. Bo ja również tęsknię za niezapomnianą atmosferą tamtych Świąt z okresu dzieciństwa i wczesnej młodości. Niestety, w dzisiejszych czasach niewiele z niej pozostało. Mimo, że w rodzinnym zaciszu udało się uchronić nieco z tej pięknej tradycji, to nie da się ukryć, że dziś królują niepodzielnie KOMERCJA I MATERIALIZM. Obserwując dantejskie sceny w hipermarketach w okresie przedświątecznym, mam wrażenie, że to szał zakupów stał się dla większości wyznacznikiem i istotą Świąt (nie tylko tych Bożego Narodzenia). Częściową winę ponoszą na pewno media, które przez nachalną reklamę nakręcają koniunkturę i wzmożoną konsumpcję. Ale media są tylko fragmentem, a raczej narzędziem dzisiejszej bezdusznej rzeczywistości, w której tak trudno dostrzec los pojedynczego człowieka. Pani Renato- z wypowiedzi na blogu wynika, że jest Pani osobą bardzo wrażliwą na ludzką krzywdę i niesprawiedliwość. W tym miejscu chciałoby się powiedzieć- MAMY TO SAMO. Ja także z przerażeniem obserwuję postępującą w Polsce pauperyzację społeczeństwa i rosnącą strefę ubóstwa. Wykluczenie społeczne, brak perspektyw dla młodego pokolenia, czy bezduszność organów państwa i jego urzędników – te elementy na trwałe wrosły w pejzaż naszego kraju. Dobrze, że podaje Pani przykłady wspaniałych, wrażliwych na ludzką niedolę osób, które nieco rozjaśniają ten ponury krajobraz. Oby było ich jak najwięcej i jak Pani słusznie zauważa- to oni powinni być pokazywani w mediach, jako przykłady do naśladowania. Jednak prawda o naszej rzeczywistości jest bardziej złożona. Wszyscy Ci wspaniali ludzie, o których Pani pisze (oraz IM podobni), nie są niestety w stanie rozwiązać problemów ubóstwa i wykluczenia w skali makro. Uważam, że tutaj konieczne są rozwiązania systemowe w sferze społecznej, ekonomicznej i prawnej. A takie rozwiązania może wprowadzić tylko państwo rękami swoich przedstawicieli. Marzy mi się model skandynawski kapitalizmu przeniesiony na grunt polski, gdzie w sposób wzorcowy uporano się z bolączkami społecznymi. Niestety, moim zdaniem polskie elity polityczne i gospodarcze nie dorosły jeszcze do tego, by wprowadzić podobne zmiany systemowe. Nie dorosły ani mentalnie, ani intelektualnie. Ignorancja i bezduszność rządzących decydentów przekłada się zaś na narastające problemy kraju i ludzkie dramaty. Ale dosyć tej pesymistycznej nuty!Przecież istnieje coś takiego jak NADZIEJA, OPTYMIZM, RADOŚĆ ŻYCIA I WIARA W DOBRYCH, UCZCIWYCH LUDZI. I tego musimy się trzymać, aby przetrwać w tym zimnym. wypranym z wszelkich ideałów świecie. Osobiście już dawno nie wierzę w żadne instytucje, partie polityczne, kościoły, religie itp. Nie uznaję też żadnych autorytetów w przestrzeni publicznej. Aby wzbudzić mój szacunek i uznanie, wystarczy być tylko ZWYKŁYM, UCZCIWYM I WRAŻLIWYM CZŁOWIEKIEM. Tylko tyle i aż tyle.
Serdecznie pozdrawiam Pani Renato!
Wiesław Wojtusiak