Posted on 22 stycznia, 2014
by monaliza 
2 Losowe zdjęcia:
Co do samotności, Pani Janina ma poniekąd rację, gdyż niektórzy są samotni na własne życzenie. Nie są otwarci na innych. Chcą tylko brać a nie dawać więc dlatego są samotni . Ale są osoby w podeszłym wieku, czy osoby schorowane , które albo nie mają dzieci ,albo dzieci je ignorują. Kiedyś byłam w mojej przychodni i dosyć długo czekałam na swoją kolejkę. Obok mnie siedziała starsza pani z którą szybko nawiązałam rozmowę. Otórz ta pani miała 86 lat. Jest po operacji na jaskrę po której widzi tylko jak przez mgłę, ma różne inne schorzenie. Przyjechała autobusem sama do lekarza odkelgłego o ok. kilkunastu kilometrów. Wyszła od lekarza z plikiem recept i skierowań. Sama wiem jakie to jest skomplikowane dla młodego cżłowieka, zapisy , terminy , badania. Pytałam ją o dzieci. Otóż jeden syn ma żonę chorą na raka , drugi syn jest alkocholikiem i mieszka z nią i w niczym jej nie pomaga, a tylko utrudnia życie. Wnuki gdzies są daleko. Pomoc społeczna się nie interesuje gdyż są dzieci. To było dla mnie straszne. Jak temu zaradzić!!!!!!!
2 komentarze for
monaliza
Panie Wiesławie ,bardzo Panu dziękuję za ten wykład na temat samotności. Człowiek czasem tak wąsko pojmuje to pojęcie , jeżeli tak się można wyrazić. To prawda ,że czasem można otaczać się tłumem ludzi i być bardzo samotnym. Ja też przez jakiś czas byłam w takiej sytuacji. Kiedy jechałam na koncert byłam otoczona fanami i publicznością, która ode mnie oczekiwała jak zawsze radości, szczęscia i wigoru. Byłam świeżo po rozstaniu z mężem, serce rozdzierała rozpacz i samotność. Jednak udało mi się wykrzesać z siebie to czego oczekiwali ode mnie fani. Nie zauważyli niczego . Potem powrót do domu, cztery ściany, cisza , samotność.
Wydaje mi się Pani Renato, że pojęcie samotności jest dosyć trudne do zdefiniowania i zależy od wielu okoliczności życiowych. Mogą je kształtować różne czynniki zewnętrzne, na które człowiek często nie ma większego wpływu. Powszechnie uważa się, iż głównym kryterium samotności jest to, czy dana osoba posiada bliską rodzinę ( małżonek(a), dzieci, wnuki itp.) oraz czy relacje z bliskimi przynoszą szczęście i osobistą satysfakcję. Taki pogląd wydaje mi się sporym uproszczeniem. Znam ludzi, którzy na co dzień otoczeni są liczną rodziną, a mimo to czują się zagubieni, osamotnieni, czy wręcz wyobcowani w swoim środowisku. Może to wynikać z braku zrozumienia, konfliktów, różnic w poglądach lub całej gamy innych czynników. Z kolei wiele osób żyjących samotnie prowadzi ciekawe, zgodne ze swoimi pasjami życie, w którym jest miejsce i czas na pogłębianie zainteresowań i zawieranie nowych przyjażni. Samotność nie musi wykluczać otwarcia na innych ludzi, empatii i współczucia dla pokrzywdzonych przez los. Nie jest żadną barierą dla wyciągnięcia pomocnej dłoni potrzebującym ludziom. Samotność może stanowić życiowy wybór – niekoniecznie najlepszy, może trochę egoistyczny, ale należy go także uszanować. A więc mamy różne rodzaje tej samotności – z wyboru, z konieczności, czy też w wyniku splotu życiowych zdarzeń. Dlatego tak trudno ją jednoznacznie zdefiniować. Nie ulega jednak wątpliwości, że codzienna życzliwość, uśmiech i otwarcie na potrzeby drugiego człowieka, mogą każdą formę tejże samotności złagodzić i uczynić bardziej znośną. Serdecznie pozdrawiam Pani Renato !