Dziwne mamy czasy. Tak jak zapowiadano klasa średnia upada, a pomiędzy tymi na górze a tymi na dole powiększa się przepaść. Technika , cyfryzacja, komputeryzacja i sztuczna inteligencja pędzą jak oszalałe. Niewielu z nas podąża za nimi. Większość ludzi poddaje się. Niemoc bierze ich w swoje szpony. W ten sposób zostają coraz bardziej w tyle, już nie potrafią dogonić pędzącego pociągu. Zamykają się w sobie, w domu, pokoju. Izolują od świata. Popadają w depresję. W końcu odbierają sobie życie. Gdzie w tym wszystkim jest człowiek? Przecież my żyjemy tylko i wyłącznie dla drugiego człowieka. Większość ludzi żyje dla siebie i myśli o sobie. Brak nam empatii. Są sąsiedzi, przyjaciele, znajomi, a wreszcie są instytucje powołane do tego aby pomagać tym słabszym. Finansuje je państwo z naszych podatków. Niestety urzędnicy siedząc tylko w zaciszu swoich gabinetów nie dostrzegą potrzebujących.

Do tych przemyśleń skłoniła mnie bardzo przykra wiadomość. Kobieta miała już dość walki z codziennością, odeszła. Znałam ją z widzenia jak to w małym miasteczku. Wyglądała na słabą, chorą wylękniona i zagubioną. Pamiętam taką sytuację: stoję w sklepie przy kasie , a przede mną ta kobieta. Trzyma w ręku kiść winogron i czekoladę. Ciągle zagląda do sfatygowanego portfela. Przekłada w palcach cztery dziesięciozłotówki. Zmartwione oczy przerzucają spojrzenie raz na owe banknoty , raz na produkty , na które na pewno miała wielką ochotę , bo być może nie próbowała ich od miesięcy. Chciałam zapłacić za te łakocie ,ale naprawdę nie wiedziałam jak się zachować.

Dowiedziałam się właśnie ,że była osobą honorową i podobno nie pozwoliła sobie pomóc. Przykre to jaki los zgotowało jej życie.