Przez ostatnie miesiące często bywam w szpitalu jako osoba odwiedzająca. Obserwuję pacjentów, lekarzy , pielęgniarki. Jakże inny świat znajduje się za murami szpitala. Tam jesteśmy zmuszeni  żyć inaczej niż dotychczas, a przede wszystkim musimy się nauczyć cierpliwości, pokory, tego że nic nie musimy. Możemy tylko czekać i czekać. Tutaj okazuje się , jak bardzo życie człowieka jest kruche i ulotne. A przede wszystkim tutaj wszyscy jesteśmy równi. Nie ważne czy ktoś jest bogaty czy biedny. Czy ktoś jest dyrektorem i codziennie ludzie kłaniają mu się w pas , czy ktoś jest staruszkiem nie mającym już żadnej pozycji i władzy. Wszyscy pacjenci mają te same łóżka, taką samą pościel, to samo jedzenie. Lekarze wykonują codzienną pracę, jedni może lepiej inni gorzej. Pielęgniarki podają leki, a niektórych pacjentów muszą myć i czasem wysłuchiwać obelgi. Jest to  trudna i odpowiedzialna praca. Na pewno nie jest łatwo zostawić wszystkie problemy pacjentów  w szpitalu i zapomnieć o nich w domu.  Lekarze ratują wszystkich ludzi. Są pacjenci , którzy  chorują po prostu ze starości, którzy cenią życie , jego wartość.  A są pacjenci , którzy mają gdzieś dar życia . Piją, palą , biorą narkotyki i lekarze muszą  ratować ich  mimo ,że oni wszystko robią aby się dobić………….może to jest niewłaściwe stwierdzenie  , ale czasem zabierają miejsce tym , którzy szanują swoje zdrowie i chcą żyć. Kiedyś  obok mojego Taty leżał  na Sali narkoman . Wiek około 40 lat, kompletny wrak człowieka. Buczał coś pod nosem , ubliżał innym, wypróżniał się na łóżko. Pielęgniarki myły go i opiekowały się nim. Pacjenci leżący obok musieli znosić przykry odór i widok.

Piszę to wszystko między innymi dlatego aby pokazać , jak trudna jest praca  lekarzy i pielęgniarek . Praca wymagająca poświęcenia , odpowiedzialności , czasem heroizmu.  W mediach pokazuje się tylko wychwycone jednostki, zresztą tylko pokazuje się złych ludzi , a o dobrych się milczy.

Piszę  też o tym dlatego aby pokazać jak bardzo jesteśmy zależni od drugiego człowieka, a często o tym nie pamiętamy. Żal mi tych ludzi , którzy udają Panów tego świata. Pokazują swoją władzę, nie szanują ludzi, wyzyskują ich i często nazywają siebie katolikami, nawet praktykującymi.  Nie zdają  sobie zupełnie sprawy  z tego ,że już  jutro, może ich w ogóle nie być na tym świecie  lub mogą znaleźć się w szpitalu i być całkowicie zależni od innych.

Dziękuję lekarzom i całemu personelowi Szpitala w Będzinie za opiekę nie tylko nad moim Tatą , ale nad wszystkimi pacjentami.